1. Een veiling
Een romanpersonage kun je, denk ik, pas creëren als je een uitgebreide studie hebt gemaakt van de mens, net zoals je een vreemde taal eerst grondig moet leren voor je hem kunt spreken.
Ik heb nog niet de leeftijd waarop iemand fictie kan schrijven en daarom presenteer ik hier een verhaal waarvan ik de lezer kan verzekeren dat het echt is gebeurd, en waarvan, op de hoofdrolspeelster na, alle betrokkenen nog in leven zijn. Er zijn hier in Parijs een heleboel mensen die getuige zijn geweest van de feiten die ter sprake komen, en die ze kunnen bevestigen als mijn getuigenis niet voldoende is. Door een bijzondere omstandigheid ben ik evenwel de enige die echt het verhaal kan doen, want ik ben de enige die de precieze details kent waardoor het mogelijk is het interessant en compleet te maken.
Dit is hoe deze details mij ter kennis zijn gekomen. - Op 12 maart 1847 zag ik in de rue Lafitte een groot geel aanplakbiljet waarop de verkoop werd aangekondigd van meubelen en waardevolle curiositeiten. Deze verkoop zou plaatsvinden na een overlijden. Het biljet vermeldde niet de naam van de overledene, maar de verkoop zou plaatsvinden op rue d'Antin 9, op de zestiende van 12 tot 5.
Er stond bovendien dat men op dertien en veertien maart het appartement en de meubelen kon bezichtigen.
Ik heb altijd van curiositeiten gehouden. Ik nam me voor deze kans niet voorbij te laten gaan om een en ander te kopen, of minstens te bekijken.
De volgende dag ging ik naar rue d'Antin 9.
Het was nog vroeg, maar toch waren er in het appartement al bezoekers, mannen en ook vrouwen, die, hoewel dik aangekleed, met sjaals, en bij de ingang opgewacht door elegante rijtuigen, met verbazing en ook met bewondering de luxe bekeken die voor hun ogen was uitgestald.
Later begreep ik deze bewondering en deze verbazing, want toen ik begon rond te kijken merkte ik al snel dat ik me in het appartement bevond van wat wel een maintenee heet, een vrouw die door een minnaar wordt onderhouden. En als er iets is wat mondaine vrouwen graag willen weten - en er waren daar mondaine vrouwen - dan is het hoe die vrouwen leven van wie de rijtuigen hun iedere dag de ogen uitsteken, die, net als zij, en zelfs naast hen een loge hebben in de opera en in de schouwburg, en die in de volle openbaarheid pronken met de schaamteloze weelde van hun schoonheid, hun juwelen en hun schandalen.
De vrouw in wier huis ik me bevond was dood, wat zelfs de netste vrouwen de gelegenheid gaf binnen te dringen in haar huiskamer. De dood had de lucht gereinigd van dat schitterende riool, en ze hadden trouwens het excuus - als er al een excuus nodig was - dat ze voor een verkoop kwamen en dat ze helemaal niet wisten bij wie ze waren. Ze hadden de aanplakbiljetten gelezen en ze wilden bezichtigen wat de biljetten beloofden en van tevoren hun keus maken; doodgewoon; maar ondertussen zochten ze natuurlijk tussen alle pracht en praal naar sporen van dat courtisaneleven waarover ze, reken maar, zulke rare dingen hadden gehoord.
Jammer genoeg waren de geheimen van de godin gestorven met de godin zelf en ondanks al hun goede wil ontdekten deze dames alleen wat er te koop was na het overlijden, en niets van wat er verkocht werd bij het leven van de bewoonster.
Overigens waren er de nodige koopjes te halen. Het meubilair was subliem. Meubels van rozenhout. Meubels van Boulle.[1] Porselein van Sèvres, Chinees porselein. Beeldjes van Saksisch porselein. Satijn, fluweel, kantwerk. Er ontbrak niets.
Ik wandelde wat rond in het appartement en ik volgde de hooggeboren nieuwsgierige aagjes die me voor waren gegaan. Ze gingen een vertrek binnen dat bespannen was met Perzisch tapijt en ik wilde daar ook binnenstappen toen zij er bijna onmiddellijk weer uitkwamen met een besmuikt lachje of ze zich schaamden om deze nieuwe curiositeit. Des te gretiger was ik om in dit vertrek door te dringen. Het was het boudoir, ingericht tot in de kleinste details, waar de spilzucht van de overledene een hoogtepunt leek te hebben bereikt.
[Verder lezen]
[1] Beroemde achttiende-eeuwse meubelmaker.
Ik heb nog niet de leeftijd waarop iemand fictie kan schrijven en daarom presenteer ik hier een verhaal waarvan ik de lezer kan verzekeren dat het echt is gebeurd, en waarvan, op de hoofdrolspeelster na, alle betrokkenen nog in leven zijn. Er zijn hier in Parijs een heleboel mensen die getuige zijn geweest van de feiten die ter sprake komen, en die ze kunnen bevestigen als mijn getuigenis niet voldoende is. Door een bijzondere omstandigheid ben ik evenwel de enige die echt het verhaal kan doen, want ik ben de enige die de precieze details kent waardoor het mogelijk is het interessant en compleet te maken.
Dit is hoe deze details mij ter kennis zijn gekomen. - Op 12 maart 1847 zag ik in de rue Lafitte een groot geel aanplakbiljet waarop de verkoop werd aangekondigd van meubelen en waardevolle curiositeiten. Deze verkoop zou plaatsvinden na een overlijden. Het biljet vermeldde niet de naam van de overledene, maar de verkoop zou plaatsvinden op rue d'Antin 9, op de zestiende van 12 tot 5.
Er stond bovendien dat men op dertien en veertien maart het appartement en de meubelen kon bezichtigen.
Ik heb altijd van curiositeiten gehouden. Ik nam me voor deze kans niet voorbij te laten gaan om een en ander te kopen, of minstens te bekijken.
De volgende dag ging ik naar rue d'Antin 9.
Het was nog vroeg, maar toch waren er in het appartement al bezoekers, mannen en ook vrouwen, die, hoewel dik aangekleed, met sjaals, en bij de ingang opgewacht door elegante rijtuigen, met verbazing en ook met bewondering de luxe bekeken die voor hun ogen was uitgestald.
Later begreep ik deze bewondering en deze verbazing, want toen ik begon rond te kijken merkte ik al snel dat ik me in het appartement bevond van wat wel een maintenee heet, een vrouw die door een minnaar wordt onderhouden. En als er iets is wat mondaine vrouwen graag willen weten - en er waren daar mondaine vrouwen - dan is het hoe die vrouwen leven van wie de rijtuigen hun iedere dag de ogen uitsteken, die, net als zij, en zelfs naast hen een loge hebben in de opera en in de schouwburg, en die in de volle openbaarheid pronken met de schaamteloze weelde van hun schoonheid, hun juwelen en hun schandalen.
De vrouw in wier huis ik me bevond was dood, wat zelfs de netste vrouwen de gelegenheid gaf binnen te dringen in haar huiskamer. De dood had de lucht gereinigd van dat schitterende riool, en ze hadden trouwens het excuus - als er al een excuus nodig was - dat ze voor een verkoop kwamen en dat ze helemaal niet wisten bij wie ze waren. Ze hadden de aanplakbiljetten gelezen en ze wilden bezichtigen wat de biljetten beloofden en van tevoren hun keus maken; doodgewoon; maar ondertussen zochten ze natuurlijk tussen alle pracht en praal naar sporen van dat courtisaneleven waarover ze, reken maar, zulke rare dingen hadden gehoord.
Jammer genoeg waren de geheimen van de godin gestorven met de godin zelf en ondanks al hun goede wil ontdekten deze dames alleen wat er te koop was na het overlijden, en niets van wat er verkocht werd bij het leven van de bewoonster.
Overigens waren er de nodige koopjes te halen. Het meubilair was subliem. Meubels van rozenhout. Meubels van Boulle.[1] Porselein van Sèvres, Chinees porselein. Beeldjes van Saksisch porselein. Satijn, fluweel, kantwerk. Er ontbrak niets.
Ik wandelde wat rond in het appartement en ik volgde de hooggeboren nieuwsgierige aagjes die me voor waren gegaan. Ze gingen een vertrek binnen dat bespannen was met Perzisch tapijt en ik wilde daar ook binnenstappen toen zij er bijna onmiddellijk weer uitkwamen met een besmuikt lachje of ze zich schaamden om deze nieuwe curiositeit. Des te gretiger was ik om in dit vertrek door te dringen. Het was het boudoir, ingericht tot in de kleinste details, waar de spilzucht van de overledene een hoogtepunt leek te hebben bereikt.
[Verder lezen]
[1] Beroemde achttiende-eeuwse meubelmaker.
Reacties
Een reactie posten