2. Het boudoir van een lichte vrouw
Ik word niet zenuwachtig van de aanblik van het boudoir van een lichte vrouw, en ik bekeek al die prachtig vormgegeven gebruiksvoorwerpen aandachtig en merkte op dat ze allemaal andere initialen en verschillende merktekens hadden. En terwijl ik die voorwerpen bekeek, bedacht ik me dat ze een voor een stonden voor een keer dat het arme meisje zich geprostitueerd had, en dat God genadig voor haar was geweest, omdat hij haar de gebruikelijke straf bespaard had en haar had laten sterven in de jaren van haar weelde en haar schoonheid, vóór de ouderdom, die eerste dood van courtisanes.
Er bestaat, vooral bij de vrouw, geen triester schouwspel dan de oude dag van de verdorvenheid. Niets blijft gespaard. Geen enkele waardigheid. Niets dat belangstelling wekt. Dat eeuwige berouw, niet om de verkeerde weg die is bewandeld, maar om misrekening en verspild geld: iets treurigers bestaat er nauwelijks. Ik kende een dame van plezier die aan haar verleden alleen een dochter had overgehouden die bijna even mooi was als haar moeder moet zijn geweest. Dat arme kind, haar moeder noemde haar alleen dochter om van haar te kunnen eisen dat ze haar in haar ouderdom zou onderhouden zoals zijzelf haar had onderhouden in haar kinderjaren. Louise heette ze en als ze haar lichaam veil had, dan was dat alleen uit gehoorzaamheid, zonder dat ze dat zelf wilde, zonder passie, zonder plezier - gewoon zoals ze een beroep zou hebben uitgeoefend als iemand haar een beroep had geleerd.
Doordat ze voortdurend werd geconfronteerd met liederlijkheid en er aan was onderworpen voordat ze er de leeftijd voor had, in combinatie met haar ziekelijke aard, miste ze een besef van goed en kwaad, dat God misschien wel in haar had geplant, maar dat niemand ooit de moeite had genomen tot ontwikkeling te brengen.
Ik zal nooit vergeten hoe die jonge vrouw bijna dagelijks op dezelfde tijd over straat liep. Ze was altijd in het gezelschap van haar moeder, die haar net zo zorgvuldig bewaakte als een echte moeder haar echte dochter. Ik was nog jong en ik stond open voor de losse moraal van die jaren, maar toch herinner ik me hoeveel minachting en weerzin deze schandalige chaperonnage me inboezemde. En daar komt bij dat geen meisje ooit zo'n onschuldige blik had, zo'n uitdrukking van melancholiek lijden. Ze leek een toonbeeld van berusting.
Op een dag klaarde het gezicht van deze jonge vrouw op. Ze dacht dat god haar bij alle liederlijkheden waaraan haar moeder haar blootstelde iets van geluk had geschonken. En logisch, want waarom zou god, die haar niet sterk had geschapen, haar in het zware verdriet van haar leven niet ook iets van troost schenken! Op een dag dus merkte ze dat ze zwanger was, en wat haar nog van zuiverheid restte, beefde van vreugde. De ziel heeft zonderlinge wijkplaatsen. Halsoverkop zocht Louise haar moeder op, om haar het blijde nieuws te vertellen. Maar o schande - en ik vertel dit niet als een leuk immoreel verhaal, het is een feit, waar ik misschien over zou moeten zwijgen, maar ik denk nu eenmaal dat het goed is dat er van tijd tot tijd iets wordt onthuld over die stakkers die men veroordeelt zonder hen te horen, die men veracht zonder eerlijk proces - o schande dus, de moeder zei tegen haar dochter dat er al niet genoeg was voor twee en dat er zeker te weinig zou zijn voor drie; dat je met kinderen krijgen niets opschiet; en dat zulke zwangerschappen alleen maar tijdverlies zijn.
De volgende dag kwam er een vroedvrouw langs van wie ik alleen zeg dat het een vriendin was van de moeder en Louise moest een paar dagen het bed houden, en toen ze er weer uitkwam was ze bleker en zwakker dan ooit.
Drie maanden later kreeg een man medelijden met haar en nam het op zich haar geestelijk en lichamelijk te genezen, maar de laatste schok was teveel geweest en Louise stierf aan de gevolgen van de abortus die ze had ondergaan.
De moeder leeft nog. Hoe? Geen idee.
[Verder lezen]
[1] De bekendste edelsmeden van het tijdperk.
Reacties
Een reactie posten