3. Marguerite Gautier
Deze geschiedenis ging me door het hoofd terwijl ik het zilverwerk bekeek en blijkbaar verstreek er in mijn overpeinzingen nogal wat tijd, want op een gegeven moment waren in het appartement alleen nog maar ikzelf aanwezig en de bewaker, die vanuit de deuropening nauwlettend toekeek of ik niets meenam.
Ik groette de goede man die ik zoveel last bezorgde en ik vroeg hem of hij wist wie hier gewoond had.
‘Mevrouw Marguerite Gautier.’
Dat was een meisje dat ik kende van naam en van gezicht.
‘Marguerite Gautier?’ zei ik tegen de bewaker. ‘Is die dood?’
‘Ja meneer.’
‘wanneer is zij overleden?’
‘Drie weken geleden, geloof ik.’
‘En waarom is het appartement open voor bezoekers?’
‘De schuldeisers verwachten daar een gunstig effect van. Kopers kunnen zich van tevoren een indruk vormen van de stoffen en de meubels. U begrijpt wel dat stimuleert de verkoop.’
‘Ze had dus schulden.’
‘O meneer, massa's.’
‘Maar die worden ongetwijfeld gedekt door de verkoop?’
‘En meer dan dat.’
‘En wie profiteert?’
‘De familie.’
‘Ze heeft dus familie?’
‘Blijkbaar.’
‘Dankuwel.’
De bewaker, gerustgesteld over mijn bedoelingen, groette mij en ik vertrok.
Arme meid, dacht ik, terwijl ik naar huis liep. Dat moet een treurig einde geweest zijn. In haar wereld heb je alleen vrienden als het je goed gaat. En mijns ondanks voelde ik medelijden met Marguerite Gautier.
Heel wat mensen vinden dat misschien raar, maar ik kan courtisanes gemakkelijk vergeven, het is een onderwerp dat voor mij zelfs niet ter discussie staat. Toen ik op een dag een reisdocument afhaalde bij de prefectuur, zag ik op straat een meisje dat werd opgebracht door twee gendarmes. Ik weet niet wat dat meisje had gedaan, alles wat ik weet is dat ze tranen met tuiten huilde, en dat ze een kindje omhelsde van een paar maanden oud, dat haar werd afgenomen. Sinds die keer kan ik niet meer zo maar minachting voelen voor een vrouw.
[Verder lezen]
Ik groette de goede man die ik zoveel last bezorgde en ik vroeg hem of hij wist wie hier gewoond had.
‘Mevrouw Marguerite Gautier.’
Dat was een meisje dat ik kende van naam en van gezicht.
‘Marguerite Gautier?’ zei ik tegen de bewaker. ‘Is die dood?’
‘Ja meneer.’
‘wanneer is zij overleden?’
‘Drie weken geleden, geloof ik.’
‘En waarom is het appartement open voor bezoekers?’
‘De schuldeisers verwachten daar een gunstig effect van. Kopers kunnen zich van tevoren een indruk vormen van de stoffen en de meubels. U begrijpt wel dat stimuleert de verkoop.’
‘Ze had dus schulden.’
‘O meneer, massa's.’
‘Maar die worden ongetwijfeld gedekt door de verkoop?’
‘En meer dan dat.’
‘En wie profiteert?’
‘De familie.’
‘Ze heeft dus familie?’
‘Blijkbaar.’
‘Dankuwel.’
De bewaker, gerustgesteld over mijn bedoelingen, groette mij en ik vertrok.
Arme meid, dacht ik, terwijl ik naar huis liep. Dat moet een treurig einde geweest zijn. In haar wereld heb je alleen vrienden als het je goed gaat. En mijns ondanks voelde ik medelijden met Marguerite Gautier.
Heel wat mensen vinden dat misschien raar, maar ik kan courtisanes gemakkelijk vergeven, het is een onderwerp dat voor mij zelfs niet ter discussie staat. Toen ik op een dag een reisdocument afhaalde bij de prefectuur, zag ik op straat een meisje dat werd opgebracht door twee gendarmes. Ik weet niet wat dat meisje had gedaan, alles wat ik weet is dat ze tranen met tuiten huilde, en dat ze een kindje omhelsde van een paar maanden oud, dat haar werd afgenomen. Sinds die keer kan ik niet meer zo maar minachting voelen voor een vrouw.
[Verder lezen]
Reacties
Een reactie posten