Verantwoording

La dame aux camélias van Alexandre Dumas fils was - in een toneelbewerking - de inspiratiebron voor Verdi's Traviata. Het is een formidabele roman, perfect geconstrueerd, hyperromantisch, hypersensueel, en ook in de éénentwintigste eeuw aangrijpend als getuigenis van de altijd verloren strijd van de negentiende-eeuwse man voor een humane masculiniteit.

Het boek munt uit door verfijnde psychologie - levensechte portretten, o.a. van de op Dumas' maîtresse Marie Duplessis gebaseerde tuberculeuze heldin Marguerite Gautier - en door soepele, geloofwaardige dialogen. Dumas fils is een van de begaafdste dramaturgen die het dramaturgisch toch al zo rijk bedeelde Frankrijk heeft voortgebracht.

De dame met de camelia's geeft een tijdsbeeld van het Parijs van 1847, een wereld, heel verschillend van die van ons, maar tegelijkertijd heel erg hetzelfde. Dumas fils schrijft een vlot, idiomatisch Frans. In het Nederlands is dat niet altijd gemakkelijk weer te geven, al was het maar omdat het idioom dat is van 170 jaar geleden. Ik heb gezocht naar formuleringen die passen in 2022, maar niet overdreven modieus zijn.

Waar de tekst enige toelichting leek te vergen, heb ik voetnoten ingevoegd. Een enkele, in mijn ogen overtollige passage heb ik verwijderd uit de hoofdtekst, maar wel via een hyperlink toegankelijk gemaakt.

Met de beleefdheidsvorm ben ik terughoudend omgegaan: niet alles op 'je', maar 'je' niet vermijdend als tutoyering mogelijk lijkt (In het Nederlands eerder dan in het Frans.)

Kijk maar eens wat u ervan vindt.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

1. Een veiling

Een romanpersonage kun je, denk ik, pas creëren als je een uitgebreide studie hebt gemaakt van de mens, net zoals je een vreemde taal eerst grondig moet leren voor je hem kunt spreken. Ik heb nog niet de leeftijd waarop iemand fictie kan schrijven en daarom presenteer ik hier een verhaal waarvan ik de lezer kan verzekeren dat het echt is gebeurd, en waarvan, op de hoofdrolspeelster na, alle betrokkenen nog in leven zijn. Er zijn hier in Parijs een heleboel mensen die getuige zijn geweest van de feiten die ter sprake komen, en die ze kunnen bevestigen als mijn getuigenis niet voldoende is. Door een bijzondere omstandigheid ben ik evenwel de enige die echt het verhaal kan doen, want ik ben de enige die de precieze details kent waardoor het mogelijk is het interessant en compleet te maken. Dit is hoe deze details mij ter kennis zijn gekomen. - Op 12 maart 1847 zag ik in de rue Lafitte een groot geel aanplakbiljet waarop de verkoop werd aangekondigd van meubelen en waardevolle curiositei
Meer lezen

3. Marguerite Gautier

Deze geschiedenis ging me door het hoofd terwijl ik het zilverwerk bekeek en blijkbaar verstreek er in mijn overpeinzingen nogal wat tijd, want op een gegeven moment waren in het appartement alleen nog maar ikzelf aanwezig en de bewaker, die vanuit de deuropening nauwlettend toekeek of ik niets meenam. Ik groette de goede man die ik zoveel last bezorgde en ik vroeg hem of hij wist wie hier gewoond had. ‘Mevrouw Marguerite Gautier.’ Dat was een meisje dat ik kende van naam en van gezicht. ‘Marguerite Gautier?’ zei ik tegen de bewaker. ‘Is die dood?’ ‘Ja meneer.’ ‘wanneer is zij overleden?’ ‘Drie weken geleden, geloof ik.’ ‘En waarom is het appartement open voor bezoekers?’ ‘De schuldeisers verwachten daar een gunstig effect van. Kopers kunnen zich van tevoren een indruk vormen van de stoffen en de meubels. U begrijpt wel dat stimuleert de verkoop.’ ‘Ze had dus schulden.’ ‘O meneer, massa's.’ ‘Maar die worden ongetwijfeld gedekt door de verkoop?’ ‘En meer dan dat.’ ‘En
Meer lezen

2. Het boudoir van een lichte vrouw

Op een grote tafel die tegen de muur stond, een 90 cm breed, 180 lang, schitterden alle schatten van Aucoc en Odiot, [1] een prachtige collectie, en van al die voorwerpen, onmisbaar voor het toilet van een vrouw als die hier haar domicilie had, was er niet één niet van goud of van zilver. Het was een collectie die stapje voor stapje bij elkaar was gebracht, niet uit één enkele liefdesaffaire. Ik word niet zenuwachtig van de aanblik van het boudoir van een lichte vrouw, en ik bekeek al die prachtig vormgegeven gebruiksvoorwerpen aandachtig en merkte op dat ze allemaal andere initialen en verschillende merktekens hadden. En terwijl ik die voorwerpen bekeek, bedacht ik me dat ze een voor een stonden voor een keer dat het arme meisje zich geprostitueerd had, en dat God genadig voor haar was geweest, omdat hij haar de gebruikelijke straf bespaard had en haar had laten sterven in de jaren van haar weelde en haar schoonheid, vóór de ouderdom, die eerste dood van courtisanes. Er bestaat,
Meer lezen