La dame aux camélias van Alexandre Dumas fils was - in een toneelbewerking - de inspiratiebron voor Verdi's Traviata. Het is een formidabele roman, perfect geconstrueerd, hyperromantisch, hypersensueel, en ook in de éénentwintigste eeuw aangrijpend als getuigenis van de altijd verloren strijd van de negentiende-eeuwse man voor een humane masculiniteit.
Het boek munt uit door verfijnde psychologie - levensechte portretten, o.a. van de op Dumas' maîtresse Marie Duplessis gebaseerde tuberculeuze heldin Marguerite Gautier - en door soepele, geloofwaardige dialogen. Dumas fils is een van de begaafdste dramaturgen die het dramaturgisch toch al zo rijk bedeelde Frankrijk heeft voortgebracht.
De dame met de camelia's geeft een tijdsbeeld van het Parijs van 1847, een wereld, heel verschillend van die van ons, maar tegelijkertijd heel erg hetzelfde. Dumas fils schrijft een vlot, idiomatisch Frans. In het Nederlands is dat niet altijd gemakkelijk weer te geven, al was het maar omdat het idioom dat is van 170 jaar geleden. Ik heb gezocht naar formuleringen die passen in 2022, maar niet overdreven modieus zijn.
Waar de tekst enige toelichting leek te vergen, heb ik voetnoten ingevoegd. Een enkele, in mijn ogen overtollige passage heb ik verwijderd uit de hoofdtekst, maar wel via een hyperlink toegankelijk gemaakt.
Met de beleefdheidsvorm ben ik terughoudend omgegaan: niet alles op 'je', maar 'je' niet vermijdend als tutoyering mogelijk lijkt (In het Nederlands eerder dan in het Frans.)
Kijk maar eens wat u ervan vindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten