46. De leegheid van het reizen

Toen ik weer tot mezelf kwam, kon ik me niet voorstellen dat deze nieuwe dag niet net zo zou zijn als alle voorgaande dagen. Soms dacht ik even dat ik op een of andere manier de nacht niet bij Marguerite had kunnen doorbrengen, maar dat ik kon terugkeren naar Bougival en haar daar zou aantreffen, en dat ze me, net zo ongerust als ik dat zelf was geweest, zou vragen waardoor ik was opgehouden.
Als je in je bestaan een gewoonte hebt aangenomen zoals die van mijn verliefdheid, dan lijkt het onmogelijk met die gewoonte te breken zonder dat op hetzelfde moment ook de hele rest van je leven in duigen valt.
Ik moest gewoon van tijd tot tijd de brief van Marguerite herlezen om te beseffen dat ik niet gedroomd had.
De morele schok die ik had ondergaan was zo hevig dat ik totaal verlamd was. Mijn ongerustheid, mijn nachtelijke tocht, het nieuws van die ochtend hadden me totaal uitgeput. Mijn vader maakte gebruik van mijn ontreddering om me de belofte te ontfutselen dat ik met hem mee zou gaan. Ik beloofde hem wat hij maar wilde. Ik was niet tot een discussie in staat. Om me op de been te houden na wat er was gebeurd, had ik behoefte aan oprechte bezorgdheid. En ik was maar al te blij dat mijn vader er was om me te troosten.
Alles wat ik me herinner is dat hij me diezelfde dag tegen vijf uur liet instappen in een postkoets. Zonder me daar iets over te zeggen had hij mijn koffers laten pakken en hij had ze, samen met die van hemzelf, achter op de koets laten binden. Hij nam me mee.
Ik had geen besef van wat ik deed totdat de stad uit het zicht was verdwenen en ik door de leegheid van het reizen werd herinnerd aan de leegte van mijn hart.
Ik begon weer te huilen.
Mijn vader snapte dat woorden, zelfs die van hem, me niet zouden troosten en hij liet me huilen zonder iets te zeggen. Hij pakte alleen van tijd tot tijd mijn hand, als om me eraan te herinneren dat ik een vriend bij me had.
Die nacht sliep ik weinig. Ik droomde van Marguerite.
Met een schok werd ik wakker, en ik kon niet begrijpen waarom ik in een koets zat. Vervolgens drong de werkelijkheid weer tot me door, en mijn hoofd zakte op mijn borst.
Ik durfde niets tegen mijn vader te zeggen. Ik was steeds bang dat hij zou zeggen:
‘Je ziet wel dat ik gelijk had, toen ik zei dat die vrouw helemaal niet van je hield.’
Maar hij maakte geen misbruik van de situatie en toen we aankwamen in C… had hij alleen maar gepraat over dingen die niets te maken hadden met de reden waarom ik was weggegaan.
Toen ik mijn zuster omhelsde dacht ik aan wat Marguerite me over haar had geschreven, maar ik snapte ook dadelijk dat mijn zus, hoe lief ze me ook was, me mijn maîtresse niet zou doen vergeten.
Het jachtseizoen was geopend en mijn vader zag daarin een goede afleiding. Hij organiseerde jachtpartijen met buren en vrienden. Ik nam daaraan deel met de apathie die zich sinds mijn vertrek van me meester had gemaakt, zonder afkeer, maar ook zonder enthousiasme.
Op een keer deed ik mee aan een drijfjacht. Ik werd op mijn plaats gezet, en ik zette mijn geweer ongeladen naast me neer en droomde weg. Ik zag de wolken over drijven. Ik liet mijn gedachten dwalen over eenzame vlakten en van tijd tot tijd drong de roep tot me door van een medejager, die me attent maakte op een haas een paar meter van me af.
Mijn vader merkte alles. Hij liet zich niet bedriegen door mijn uiterlijke kalmte. Hij begreep maar al te goed dat ik vroeger of later een heftige, misschien wel gevaarlijke terugslag zou hebben, en hij deed wat hij kon om me af te leiden, zonder de indruk te wekken dat hij me troostte.
Mijn zus was natuurlijk niet op de hoogte van alles wat zich had afgespeeld en ze snapte er niets van hoe het kwam dat ik, die vroeger zo vrolijk was, nu ineens zo afwezig was, zo triest.
Soms ving ik in mijn malaise een blik op van mijn vader. Dan pakte ik zijn hand en hield die stevig vast, als om hem zwijgend te vragen mij het verdriet te vergeven dat ik hem mijns ondanks deed.
[Verder lezen]